ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΠΡΟΛΟΓΙΖΩ τό πρωτότυπο Λεύκωμα τοῦ ἀξιότιμου κ. Πλάτωνα Τσούλου, ὁ ὁποῖος προσκομίζει τό χάρισμά του στο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, πρός τιμή τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Μέσα ἀπό τό ἔργο ἀναδύεται ἔνα προσκυνηματικό ταξίδι μέσα ἀπό τό Ἱερό Σύμβολο τῆς ἐν ἀσθενείᾳ δυνάμεως, τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης πού παραπέμπει στόν τρόπο ὔπαρξης καί ὁμολογίας τῆς πίστης τοῦ Χριστιανοῦ. Ὁ Τίμιος Σταυρός ώς «Θεοῦ δύναμις» καί «Θεοῦ σοφία», ὡς «σκάνδαλο» καί Μυστήριο, βίωμα ἀποτελεῖ τό μεγαλύτερο προνόμιο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ πρῶτοι μάρτυρες θεωροῦσαν πώς μόνο ἔνα πράγμα ἔπρεπε νά κάνουν γνωστό: Ὄχι μιά ἰδέα ἀλλά «Χριστόν Ἐσταυρωμένον». Χωρίς Σταυρό δέν ὑπάρχει Ἀνάσταση, δέν ὑφίσταται χριστιανική ζωή καί ἐμείς δέν μποροῦμε νά καυχηθοῦμε γιά τίποτε ἄλλο παρά γιά τό Σταυρό τοῦ Κυρίου πού «ἐπανένωσε τά διεστῶτα».

ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΠΟΛΙΑΣΜΕΝΟ ἀπό τήν ποίηση καί τή φιλανθρωπία τῆς τέχνης του ἀνακαλύπτει τήν ομορφιά μοναδικῶν τόπων καί τοπίων τῆς πατρίδας μας καί μᾶς κάνει κοινωνούς τοῦ κάλλους τοῦ Σταυραναστάσιμου τρόπου τῆς βιοτῆς: Τῆς Ἐλευθερίας καί τῆς Ἀγάπης πού σταυρώνεται, τῆς Ἀγάπης γιά τήν ὁποία δέν υπάρχει θάνατος. Διαβαίνουμε στή Χαρά πού ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, ἀπό τή νοητή κλίμακά τοῦ «πανυμνήτου ξύλου τῆς Ζωῆς». Στή Ζωή πού ὑπάρχει μέσα καί διά τοῦ Σταυροῦ. Το φωτογραφικό λεύκωμα τοῦ κ. Τσούλου δέν μᾶς ἐγκλωβίζει σέ μιά πένθιμη ἀτμόσφαιρα, δέν μᾶς ἐπιβαρύνει μέ ἔνα δυσβάσταχτο φορτίο. Μᾶς ἐμπνέει νά διαβοῦμε ἀπό τό «Σύμβολο» στόν οὐσιαστικότερο τρόπο τῆς Χριστιανικῆς μας ὕπαρξης ὅπου δέν ὑπάρχει τέλος ἀλλά τελείωση. «Χαῖρε Σταυρέ τοῦ φωτός δοχεῖο, Χαῖρε Σταυρέ τῆς ζωῆς ταμεῖον» τοῦ ἀπευθύνει Χαιρετισμό ἡ Ἐκκλησία μας - ὅπως στούς Οἴκους τῆς Παναγίας μας. Χαίρομαι μέ τό νέο ἔργο καί εὔχομαι νά συμβάλλει στή γνήσια σχέση μας μέ τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Νά εἶναι καλοτάξιδο μέ τήν εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ καί μέ τήν ἀήτητη καί ἀκατάλυτη δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στή ζωή καί σέ κάθε δημιουργική σας δραστηριότητα.

 

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β

 

 

 

ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ

 

ΗΤΑΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, γύρω στις επτά. Καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να γείρει κουρασμένος από την πολύ ζέστη του Αυγούστου. Η φύση γύρω, η θάλασσα, η χώρα, το νησί όλο ντύνονταν ήδη στα πορτοκαλί της δύσης. Το ίδιο και το ξωκλήσι. Μόνο του, ψηλά στην πλαγιά. Δεχόταν τις πρώτες δροσερές ριπές του απογευματινού αέρα. «Ολοένα σφύριζε κι ολοένα σκοτείνιαζε...» (Οδ. Ελύτης). Και εκείνο το σφύριγμα θυμάμαι ήταν που με έκανε να κοιτάξω ψηλά, στον τρούλο. Στολίδι στο κέντρο του ο σταυρός, στεκόταν όρθιος ανάμεσα στο γαλάζιο του ουρανού και στο λευκό της εκκλησίας. Αυτός και ο ήλιος. Κυρίαρχοι κι οι δύο. Όχι για πάντα. Ο ήλιος θα έφευγε, Εκείνος ασάλευτος. «Κράτησα» τη στιγμή. Όπως κι άλλες, με το σταυρό «νικητή» των πάντων. Με το σταυρό σύμβολο της ζωής, της καλοσύνης, της χριστιανοσύνης. Στοιχείο έμπνευσης για όσα επακολούθησαν. Αφορμές υπήρξαν. Ο σταυρός στεκόταν πάντα μπροστά μου. Ήταν σαν να περίμενε στωικά. Σε χωριά και πόλεις, κάμπους ή βουνά, όλες τις εποχές του χρόνου, κάθε στιγμή.

 

Η ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και η ελευθερία της τέχνης διασταυρώθηκαν αμέτρητες φορές. Το λεύκωμα με τον τίτλο «Σύμβολο» έρχεται να αποτυπώσει τις στιγμές αυτές. Να αναδείξει το πώς ένα τόσο απλό στη μορφή του, αλλά βαρύ σε αξίες και ιστορία, σύμβολο μπορεί να γίνεται πάντα πηγή αισθητικής έμπνευσης. Πέρασαν οκτώ χρόνια από κείνο το απόγευμα στο ξωκλήσι των Κυκλάδων. Οι φωτογραφίες που συγκέντρωσα πολλές. Τα συναισθήματα ωστόσο ήταν μοναδικά, οι σκέψεις δυνατές, οι αναμνήσεις έντονες και το μήνυμά τους ένα: να διασώσω αυτές τις συγκινήσεις, τις τόσο προσωπικές αλήθειες τους –τις έξαφνες, πίσω από την κοινή και τετριμμένη οπτική εμπειρία…

 

ΠΛΑΤΩΝ ΤΣΟΥΛΟΣ